Gospodareća ili vladajuća ljubav jeste ona ljubav koja čini čoveka. Ta ljubav drži u podređenosti mnoge ljubavi koje se od nje izvode; ove se prikazuju u drugom obliku, ali su ipak sve one sadržane u vladajućoj ljubavi i zajedno s njome čine jedno kraljevstvo. Vladajuća ljubav je poput njihovog kralja i glave – ona upravlja njima, te preko njih, kao preko posrednih ciljeva, ima u vidu svoj cilj ka kojem vodi i koji je glavni i konačni cilj njih sviju, a to čini direktnim i indirektnim načinom. Ono što pripada čovekovoj vladajućoj ljubavi to on ljubi više od svega drugog.

 


Ono što čovek više od svega drugog ljubi to je stalno prisutno u njegovim mislima, i također u njegovoj volji, i to čini sam njegov život. Na primer: ko ljubi bogatstvo iznad svega, bilo to novac ili posedi, taj stalno prevrće u glavi kako da ga stekne, raduje se unutrašnjim načinom kada ga stekne a žalosti se unutrašnjim načinom kako ga izgubi, u tome je njegovo srce. Ko iznad svega sebe ljubi, ima sebe u vidu u svakoj prilici, misli o sebi, govori o sebi i što čini čini radi sebe, jer je njegov život [za] sama sebe.

 

Ono što čovek više od svega drugoga ljubi, to mu i jeste cilj i to ima u vidu u svemu i u svakoj stvari. To je u njegovoj volji kao krivena struja neke reke koja ga vuče i zanosi sobom, pa i kad je zauzet nečim drugim, jer to ga nadahnjuje životom. To je ono za čim čovek traga i što, takođe, vidi kod drugog čoveka, te pomoću toga ili vidi drugoga ili deluje zajedno s njim.


svedenborg 2

 

 

Čovek je potpuno onakav kakvo je ono što vlada njegovim životom, po tome se on razlikuje od drugih ljudi, i njegovo se nebo – ako je dobar – formira prema tome [kakvo je to što vlada njegovim životom], a isto tako i njegov pakao – ako je zao. To je baš ona njegova volja, sami njegov proprium [tj. ono što je u čoveka bitno njegovo, vlastito, lično] i sama njegova narav, jer je to baš sama suština njegovog života. To se posle smrti ne može promeniti, jer je to baš sam čovek.


Svačije zadovoljstvo, uživanje i sreća potiče od njegove vladajuće ljubavi i saglasno je s njom, jer čovek zove uživanjem ono što ljubi, pošto oseća [u tome uživanje]; ono što misli, a što ne ljubi, može također zvati uživanjem, ali to nije uživanje njegovog života. Ono što je uživanje čovekove ljubavi to on smatra da je dobro, a što je njegovoj ljubavi neprijatno to on smatra da je zlo.



Emanuel Svedenborg, Novi Jerusalim i njegovo nebesko učenje, Zaslon, Šabac 2006. [E. Swedenborg (1688-1772), znanstvenik, filozof, pjesnik i prije svega mistik. Mnogi ga smatraju najvećim mistikom Zapada. Izvršio je utjecaj na veliki broj značajnih europskih književnika i znanstvenika.]